طراحی و ارزیابی ساختار عاملی مقیاس همکاری های علمی پژوهشگران دانشگاه فردوسی مشهد

هدف پژوهش حاضر، طراحی، رواسازی و اعتباریابی مقیاس همکاری های علمی و بررسی وضعیت موجود همکاری های علمی پژوهشگران دانشگاه فردوسی مشهد بود. روش پژوهش از نوع ترکیبی بود. جامعه آماری پژوهش شامل؛ جامعه متخصصان حوزه همکاری های علمی و جامعه پژوهشگران دانشگاه فردوسی مشهد اعم از اعضای هیئت علمی و دانشجویان دکتری در سال تحصیلی 93-92 بود. تعداد 7 نفر به صورت هدفمند از جامعه متخصصان و تعداد 204 نفر به روش نمونه گیری در دسترس از جامعه پژوهشگران به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شد. در راستای هدف پژوهش و با مشخص نمودن همپوشانی های موجود در منابع و مصاحبه های نیمه ساختار یافته با متخصصان و جمع بندی آن ها به استخراج مولفه ها و نشانگرهای همکاری علمی و سپس تدوین مقیاس همکاری های علمی پرداخته شد. روایی محتوایی مقیاس با استفاده از شاخص نسبت روایی محتوایی و روایی سازه مقیاس با استفاده از تحلیل عاملی اکتشافی و تأییدی تعیین شد. پایایی مقیاس، با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ برای کل مقیاس 88/0 محاسبه شد. در نهایت مقیاس در قالب 5 عامل حاصل از ساختار عاملی شامل "سهم مشارکت در تولیدات علمی مشترک"، "مشارکت در مجامع علمی"، "همکاری در فرایند پژوهش"، " آمادگی های عاطفی- شناختی" و " آمادگی های رفتاری همکاری های علمی" تهیه شد. نتایج حاصل از اجرای مقیاس نشان داد، 32/76 درصد کل امتیازات تولیدات علمی پژوهشگران به صورت مشترک و بیشترین امتیاز تولیدات علمی مشترک پژوهشگران مربوط به مقالات علمی- پژوهشی بوده است. میزان عملکرد همکاری های علمی پژوهشگران در سطح متوسط و نگرش پژوهشگران به همکاری های علمی مثبت و در سطح بالا قرار داشته است. با توجه به احراز روایی و پایایی مقیاس همکاری های علمی، نتایج حاصل از اجرای مقیاس، می تواند در جهت ارزیابی وضعیت موجود همکاری های علمی پژوهشگران، توسط سیاست گذاران آموزش عالی و مسئولین دانشگاه مورد استفاده قرار گیرد.